Мог я, мог калісьці нават лётаць,
Падымала не крыло:
На душы ў мяне было так лёгка,
Так бязвоблачна было.
I сябрамі да мяне ляцелі
Птахі, пчолы, матылі...
Сёньня і душа мая і цела
Пад уладаю зямлі.
Не дагнаць і не спыніць імгненьне,
Што ляціць, як вецярок.
Адчуваю сілу прыцягненьня,
Ўсё цішэй, цішэй мой крок.
Прыцягненьне — гэта далучэньне
Лёсаў нечых і трывог,
Засяленьне светам, напаўненьне
Тым, што зьведаў і зьбярог.
Ну, а што яшчэ не адпускае
Ад зямнога рубяжа?..
Хай жа верыцца, што не пустая,
Не глухая ты, душа.
1974
|
|
